yonsuz erdemlilige hayir hep olum cigliklariydi karsimizda sanki yanan ozanlardi acisiz bir sabah zindansiz bir aksam ya da insanlarin oldurulmedigi bir ogun, gecmiyordu savasmaliydik demek... demek yetmemisti... demek susmamaliydik... cikarmadan mutlulugu uslarimizdan ve yitirmeden inancimizi aydinliklara size benzeyemezdik, hayir yuregimiz, en guclu silahimizdi bir yerde olulerden farksiz mi olmaliydik birakip ilkelerimizi yonsuz bir erdemlilige, hayir is degil, kahramanlik yoksa... aslolan, mutluluk mudur, oyle midir... tiksinti, onceleri bir tutkuydu o, yonsuz erdemliliginize bir yanitti ya da ayrintilarinda belirlenir kurallarin ozgurluk ya da celiskileri toplumumuzun uygun ortamlarda, buyrukseven... marslarla degil, sarkilarla uyanacak cocuklarimiz ozgurluk soluyacaklar sabahlari seviler... barislar... kardeslikler... erdemli cocuklar doguracak artik analar bir dus mu ne?... bilmem... icimden oyle dusunmek geldi biran ozlemisim... Ergun Evren agustos 1993 odunsuz yasamlar icin, guldikeni yayinlari, 1996