BÝLMEZ MÝYÝM HÝÇ... Bilmez miyim hiç bütün bu sözler ne der ona Bu sözler ve bu sözlerin içinde çýrpýnan uzaklýklar Dolaþýyorum bir baþýma, ortalýkta kimsecikler yok Kýyýlar da bomboþ, kýr yollarý da Soluðumu duyuyorum ara sýra, bir onu duyuyorum Duymuyorum belki de, biliyorum yalnýzca Ayaklarýmýn altýnda yaban naneleri, kekikler Yol kenarýnda bir kapý, tahta Peki, kim yitirmiþ evini, ya da Hangi yitikle yok olmuþ o yapý Kimbilir Vuruyorum yokuþ aþaðý, kýyýya Bir taþýn üstüne oturuyorum Ben oturur oturmaz Çýkýyor kuytularýndan bütün görünümler Ve ufak bir oyun oynuyor bana doða Alýp alýp götürüyor gözlerimi býkmadan Kýsalýp uzayan bir çift yýlan balýðýný andýran gözlerimi Güneþin þavkýndan yuvarlanan çakýllara Tam o sýra bir vapur yanaþýyor iskeleye uzun sürecek bir sonbahar taslaðý gibi Denize yeni sürülmüs bir tarlaya benziyor, uyanýk, diri Ve iþin tuhafý bense Alýþýyorum gittikçe Her gün bir parça daha alýþýyorum yalnýzlýðýma Ürperiyorum bir ara arkamdaki ayak sesinden Ve bu yüzden mi bilmem Durup bir süre çevreme bakar gibi yapýyorum Sürüyle kus havalanýyor defnelerin içinden Sürüyle, evet, hatýrlýyorum birden Nicedir unutmuþum saymayý bile günleri Daðýlýp gitmiþler herbiri bir yana Kuþlar gibi, onlar da Benimse ne gidecegim bir yer Ne de özlediðim bir þey var Öyleyse neden yazýyorum bu sözleri ona Bu biraz sevdaya benzeyen, biraz da sevdasýzlýða Böyle geliþigüzel, böyle kýrýk dökük Sanki hiç kimselerin kullanmadýðý bir gün kalmýþ bana. Uzun bir cumartesiyi hatýrlýyorum, saat on iki Dalýp gidiyorum, düsünüyorum da, saat on iki Bir sigara yakýyorum, bir kaðýda bir iki dize yazýyorum Yerini iyi bilen, onurlu bir iki sözcük daha Ama hiç kýmýldamýyor, akrep de, yelkovan da Yani tam böyle birþeye benziyor zaman Yýlgýn ve çarpýcý renkler içinde pek kýmýldamayan Çýkageliyor sonra, saat on iki. Anlýyorum Yaþam elbette uzun biz duyabildikçe sevgiyi Yalnýzca bunun için uzun Yani sevgiyle de sevebilir insan, sevdayla da Örneðin Bir sevgiyi yontup onarmak için Döðüþmek de sevgidir Ve benim bildiðim kadarýyla Her þeydir bir insan, her þeydir Yalandýr kýsalýðý yaþamýn Ve özellikle insan dediðimiz þey Ýnançli bir insan soyunun parçasýysa. Sonunda baþbasa kalýyoruz gene Baþbaþa kalýyoruz doðayla ben Ýþte az önce yaðmur da baþladý, cumartesi günlerden On temmuz cumartesi Bir vapur daha kalkýyor iskeleden Ve yaðmur hýzlanýyor biraz Uzanýp yatsam diyorum otlarýn üstünde çýrýlçýplak Tam öyle yapýyorum Þimdi yaðmuru seviyorum, þimdi yaðmuru seviyorum, yaðmuru seviyorum. Edip Cansever (Umut Þiirleri -- Turgay Fiþekçi)